വ്യർത്ഥ ബോധം...!

വീടിന്റെ കിഴക്കേ മുറിയിലെ ജനലിലൂടെ ഉദയം കാണാം.
ചുവന്നു തുടുത്തുണരുന്ന പാട വരമ്പുകളിൽ ഇളം മഞ്ഞ പരക്കും വരെ ലാപ്ടോപ്പുമായി അങ്ങനേ ഇരിയ്ക്കും..
പുലരികളിൽ അവന്റെ സ്ഥാനം ജനലരികിലുള്ള മേശപ്പുറം തന്നെ..
നേർത്ത മഞ്ഞിന്റെ തണുപ്പിൽ വിറങ്ങലിച്ച തണുത്ത വിരലുകൾ കൊണ്ടവനെ തലോടി കൊണ്ട് അങ്ങനേ ഇരിയ്ക്കണം അല്പ നേരം..
അവനെ സ്നേഹിയ്ക്കുവാൻ തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു എന്നവനു ബോധ്യപ്പെട്ടു തുടങ്ങിയാൽ പിന്നെ അവനിലൂടെ തന്റെ പ്രിയ മിത്രങ്ങളിലേയ്ക്കുള്ള ദൂരം, കൺവെട്ടവും മോണിറ്ററും തമ്മിലുള്ള അകലം മാത്രം..
ജനലഴികളിലൂടെ പൊൻ കിരണങ്ങളുടെ ലാളന ഏറ്റ് അടുത്ത സുഹൃത്തുക്കളെ ശുഭദിനാശംസകൾ അറിയിയ്ക്കുമ്പോൾ മുറ്റത്തേയ്ക്കിറങ്ങി വന്ന രാജകുമാരന്റെ പ്രസരിപ്പ് തന്റെ വിരൽത്തുമ്പുകളിലൂടെ അവരിലും എത്തുന്നു എന്ന ശുഭ പ്രതീക്ഷ വല്ലാത്തൊരു അനുഭൂതിയാണു തനിയ്ക്ക് നൽകുന്നതെന്ന് അവർ അറിയുന്നുണ്ടാകുമൊ എന്തോ..!

പടിപ്പുര വാതിൽക്കലേയ്ക്ക് കണ്ണുകളൊന്ന് പായിച്ചു..
പടിപ്പുര വാതിൽ തുറന്ന് പോസ്റ്റ് മാൻ ഗോപിയേട്ടൻ ഇറങ്ങി വരുന്നൂ എന്ന എന്നത്തേയും പോലെയുള്ള സന്തോഷവും ജിജ്ഞാസയും ഉള്ളിലടക്കി ജീ മെയിൽ ലോഗിൻ ചെയ്തു..
ഉമ്മറത്തെ കിളി വാതിലിലൂടെ ഗോപിയേട്ടൻ കത്തെടുത്തു നീട്ടുന്ന പ്രതീതിയാണു ഇൻബോക്സ് തുറക്കുമ്പോൾ..

പതിവു പോലെ തന്നെ വലിയ ആൾതിരക്കുകളൊന്നും തന്നെ ഇല്ലാത്ത ഇൻബോക്സ്..
ഏതെങ്കിലും കമ്മ്യൂണിറ്റി സൈറ്റിൽ നിന്നുള്ള അറിയിപ്പുകൾ വരുമ്പോൾ മാത്രമാണു പതിവിലും വിപരീതമായി ഇൻബോക്സിൽ ആൾപ്പെരുമാറ്റം ഉണ്ടാകുന്നത്..

ഇൻബോക്സിൽ 1 കാണിയ്ക്കുന്നു..
അദ്ദേഹമാണ് ..മുഖം വികസിച്ചു.
“യാത്രയ്ക്കുള്ള ഒരുക്കങ്ങൾ തുടങ്ങിയൊ..” എന്ന തന്റെ മെയിലിനുള്ള മറുപടി ആയിരിയ്ക്കാം വന്നു കിടക്കുന്നത്..

"ഇയാളെ രണ്ടീസ്സായി എവിടേയും കാണാതായപ്പൊ ഞാൻ തീർച്ചയാക്കി ന്നോട്‌ യാത്ര പോലും പറയാതെ പോയി കളഞ്ഞെന്ന്.."
മനസ്സിൽ അദ്ദേഹത്തോടായി പറഞ്ഞതായിരുന്നു..
അൽപ്പം ഉച്ചത്തിലായി പോയി..
"നീ ഇതാരോടാ സംസാരിയ്ക്കുന്നത്‌..?"
പിന്നിൽ നിന്ന് അമർഷം പുരണ്ട സ്വരം..
"ആരോടും ഇല്ലാ " എന്ന് പറയുമ്പോഴും ഇൻബോക്സ്‌ തുറക്കുവാനാവാതെ എറർ കാണിയ്ക്കുന്നുവല്ലൊ എന്ന ആധി തികട്ടി വന്നു..
"ഉം,നല്ല കഥ..പലതിനുമുള്ള സമയം അതിക്രമിച്ചിരിയ്ക്കുന്നു“..
എന്ന അമർഷം വീണ്ടും ഉയർന്നെങ്കിലും കാൽ പെരുമാറ്റം അകലും വരേയ്ക്കും കാത്തിരുന്നു..
മൌസിൽ ഒന്നു കൂടി അമർത്തി,
പടിപ്പുര വാതിൽ തുറന്ന് തനിയ്ക്കുള്ള സന്ദേശം സാവകാശം തുറന്നു വരുന്നു..
കാത്തിരിപ്പൂ നിന്നെ ഞാൻ പ്രിയനേ എന്നു ചുണ്ടുകൾ കൂർപ്പിച്ച്‌ ഇന്ബോക്സിലെ കത്തെടുത്ത്‌ വായിച്ചു..

" എന്റെ യാത്രയ്ക്ക്‌ എന്തു ഒരുക്കങ്ങൾ കണ്ണേ...പ്രത്യേകിച്ച്‌ ഒരുക്കങ്ങൾ ഒന്നുമില്ല..
ഞാനൊരിയ്ക്കൽ നിന്നോട്‌ പറഞ്ഞിട്ടില്ലേ..ഒരു അവധൂത ജന്മമാണു എന്റേതെന്ന്.
എല്ലാറ്റിനുമൊടുവിൽ ഒരു യാത്രയുണ്ട്‌,
ഇപ്പോഴുള്ള യാത്രകളെല്ലാം ആ യാത്രയ്ക്കുള്ള പ്രാക്ടിയ്ക്കൽ പഠനങ്ങളാണ്..
യാതൊരു മുന്നൊരുക്കങ്ങളുമില്ലാതെ വീണിടം വിഷ്ണു ലോകം എന്ന മട്ടിൽ ഒരു അവധൂതനെ പോലെ എങ്ങിനെ അലഞ്ഞു തിരിയാം എന്നു പഠിയ്ക്കുവാനുള്ള യാത്രകൾ,.
എന്നെ മാടി വിളിയ്ക്കുന്ന ഒരു യാത്രയുണ്ട്‌..
എനിയ്ക്കത്‌ നടത്തിയേ പറ്റൂ..
അത്‌ എവിടെ.എങ്ങിനെ എന്ന് ഞാനല്ലാതെ തനിയ്ക്കു മാത്രമേ അറിയൂ..
ഒടുവിൽ ഞാനവിടെ എത്തിപ്പെടുക തന്നെ ചെയ്യും..
ഞാനെന്റെ യാത്ര തുടങ്ങിയിരിയ്ക്കുന്നു..
സ്വന്തം..നിന്റെ എല്ലാം...”

കഴിഞ്ഞ രണ്ടു ദിവസങ്ങളായി താൻ ‘വന്നിരിയ്ക്കുമോ’ എന്ന് ഇൻബോക്സ്‌  ഇടയ്ക്കിടെ തുറന്നു നോക്കി കൊണ്ടിരുന്നതിനുള്ള മറുപടി,
ഉള്ളം നെഞ്ചിൽ തീ പുകയുന്നു..

ജീ മയിൽ സയിൻ ഔട്ട് ചെയ്ത്‌ ലാപ്ടോപ്പ്‌ ഷട്ട്‌ ഡൗൺ ചെയ്ത്‌ സ്ഥിരം വീട്ടു ജോലികളിൽ ഏർപ്പെടുമ്പോൾ ഉള്ളു നീറി പുകയുകയായിരുന്നു..
പലപ്പോഴായി അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം  അക്ഷര കൂട്ടുകളിലൂടെ കൈമാറിയിട്ടുള്ള സംഭാഷണ ശകലങ്ങൾ കണ്ണുകളിൽ പുക കേറിയ കണ്ണുനീരായും,
തീൻ മേശയിൽ മണമുള്ള ഭക്ഷണവുമായി രൂപാന്തരപ്പെട്ടു കൊണ്ടിരുന്നു..!


പുതുമഴ വെള്ളം നിറഞ്ഞ് ആമ്പൽ കുളംനിറഞ്ഞു കിടന്നിരുന്ന ഒരു ഇടവപ്പാതിയ്ക്ക്,
പച്ചപ്പുകൾ പടർന്നു കിടന്നിരുന്ന  തെളിനീരിൽ മത്സ്യ കുഞ്ഞുങ്ങൾ പുളയ്ക്കുന്നത് അദ്ദേഹത്തോടൊപ്പം  അങ്ങനേ നോക്കി നിന്നു..
ആ പുളച്ചിലുകൾ ഞാനും ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നു എന്നെങ്ങാനും അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കുമോ..?
എവിടെന്നില്ലാതെ ഒരു നിമിഷ ജാള്യത മുഖം ചുവപ്പിച്ചു..
കുലകുലയായി വിരിഞ്ഞു നില്‍ക്കുന്ന വെളുത്ത ആമ്പല്‍ പൂക്കൾക്കും ചുവപ്പു നിറം പടരുന്നു..
പാതയോരങ്ങളും ഇടവഴികളും വിജനമാകുന്നു..
സന്ധ്യ മയങ്ങിയാൽ ഇങ്ങനെയാണ്‍
ആരെങ്കിലും ശ്രദ്ധിയ്ക്കും മുന്നെ ഞാന്‍ പോകട്ടെ എന്ന് ആദ്യമായി അദ്ദേഹത്തെ കണ്ട നാൾ ചോദിയ്ക്കുമ്പോൾ ജലത്തിനടിയിൽ പടർന്നു കിടക്കുന്ന ആമ്പൽ വള്ളികൾ തന്നെ വലിച്ചിഴച്ചു കൊണ്ടു പോയി ശ്വാസം മുട്ടിയ്ക്കുന്നതായി അനുഭവപ്പെട്ടു..!

“നീ എന്തിനാണിങ്ങനെ വേദനിയ്ക്കുന്നത് ഓമനേ..
ഒന്നും നമ്മൾ കൽപ്പിയ്ക്കും പോലെയല്ല..
പ്രാണൻ പോകും മുന്നെ ഒന്നു കാണണം എന്നുണ്ടായിരുന്നു..
അത് നടന്നു..
നിന്റേയും മോഹം അത്രമാത്രമായിരുന്നില്ലേ..?
യാത്രാമൊഴിയെന്നോണം അന്നദ്ദേഹം ഓർമ്മിപ്പിച്ചു.

കണ്ണുകൾ അദ്ദേഹത്തെ വാരി പുണരുമ്പോൾ ഇനി എന്നു കാണാനാകും എന്ന ചോദ്യത്തിനു പ്രസക്തി നൽകാനാവാതെയുള്ള വേർപിരിയൽ സംഭവിച്ചു..
അദ്ദേഹത്തിന്റെ കാല്പാദങ്ങളുടെ വേഗത കൂടുന്നതും നോക്കി അങ്ങനേ നോക്കി നിന്നു പോയി..
ഒരു സ്പർശനം താൻ കൊതിച്ചിരുന്നത് അദ്ദേഹം മനസ്സിലാക്കാതിരുന്നു എന്നത്  എന്റെ തെറ്റിദ്ധാരണയൊ അതൊ സത്യമൊ..?


യാത്ര കഴിഞ്ഞ്‌ അദ്ദേഹം യാത്ര തിരിയ്ക്കുന്നത്‌ ഇതു വഴി ആയിരിയ്ക്കുമോ..?
മുറ്റത്ത്‌ ഒരു കാൽപ്പെരുമാറ്റം കേട്ടാൽ ഉള്ളിൽ ഒരു മിന്നൽ പിണർ പാഞ്ഞു പോകും..
"എന്താ അമ്മേ..ഇത്‌ ഞാനല്ലേ എന്ന് മകൾ സാരിക്കിടയിലൂടെ തെളിഞ്ഞ വയറിൽ ഇക്കിളി കൂട്ടുമ്പോൾ അവളെ ശാസിയ്ക്കാനായില്ല..
ചിലപ്പോൾ വിശ്വാസം വരാതെ പടിപ്പുര ഇറങ്ങി വരുന്ന നിഴലിനെ സൂക്ഷിച്ചു നോക്കി..
അമർഷങ്ങളും കർക്കശങ്ങളും തുറിച്ചു നോട്ടവും ദേഹത്തിലൂടെ തുളഞ്ഞു കയറുമ്പോൾ തന്റെ അബദ്ധ ധാരണയെ സ്വയം കുറ്റപ്പെടുത്തി തിരിഞ്ഞു നടന്നു..
"അദ്ദേഹം വീണ്ടുവിചാരമില്ലാതെ ഒന്നും പ്രവർത്തിയ്ക്കുകയില്ല എന്നത് സത്യമാണ്..” മനസ്സ് മന്ത്രിച്ചു..

നേരം പുലർന്നാൽ മൌസിലൂടെ പടിപ്പുര വാതിൽ തള്ളി തുറന്ന് ഗോപിയേട്ടൻ ഇറങ്ങി വരുന്നത് ഒരു ദിനചര്യയായി...
നിലാവുദിയ്ക്കുന്ന ചില പാതിരാവുകളിൽ അദ്ദേഹമെന്നെ ഓർക്കുന്നതു കൊണ്ടാകാം.
."പ്രണയമേ..നീ എനിയ്ക്കു സ്വന്തം..
ആകാശവും ഭൂമിയും നിനക്ക് അവകാശം പറയാതിരിയ്ക്കട്ടെ..
നിന്നെ എനിയ്ക്ക്‌ നഷ്ടപ്പെടുത്താനാവില്ല.“.എന്ന നാലു വരികൾ വെള്ള കീറും മുന്നെ തന്നേയും കാത്ത്‌ കിടന്നിരുന്നത്‌..!

ഒരു ഉച്ച മയക്കതിനിടെ മറ്റൊന്നും ആലോചിയ്ക്കുവാൻ ഇല്ലാത്ത മനസ്സ്‌ വീണ്ടും പിടിവിട്ട്‌ അദ്ദേഹത്തെ തേടി പഴയ നിറഞ്ഞ ഇൻബോക്സുകളിലേയ്ക്ക്‌ സഞ്ചരിച്ചു..
പകൽ ഓട്ടങ്ങളിലെ നടുവേദന പതിവികധികം സഹിയ്ക്കാനാവാത്ത രാവുകളിൽ ഇൻബോക്സിനുള്ളിൽ നിശ്ശബ്ദയായി കിടക്കുന്ന തന്നെ   അദ്ദേഹം ഓടിവന്ന്  നിലാവിനു മറയിട്ട്‌ തലോടി തരുമായിരുന്നു..
രാത്രികൾക്ക്‌ നീളം കൽപ്പിയ്ക്കാറുള്ള ആ മഴയുള്ള വേളകൾ ഓർത്തു കൊണ്ടാകാം,
"നേരം എത്രയായെന്ന് നിശ്ചയമുണ്ടൊ,
നീ എന്താണുറങ്ങാത്തത്‌ മോളൂ“.. എന്ന രണ്ടു വരികൾ തന്നെ തട്ടി ഉറക്കിയിരുന്നതും..
അദ്ദേഹത്തിന്റെ സംരക്ഷണത്തിൽ ഇൻബോക്സിൽ താൻ സുഖമായി ഉറങ്ങിയിരുന്നതും..

"തങ്കം..ഞാൻ പോകുന്നു..“
മൂർദ്ധാവിൽ ചുണ്ടുകളമർത്തി ഇരുളിലേയ്ക്ക്‌ യാത്രയാകുന്ന അദ്ദേഹത്തെ സ്വപ്നം കണ്ടുണരുമ്പോൾ സ്വപ്നം മാത്രമാണതെന്ന് ആശ്വാസിപ്പിയ്ക്കാനാവാതെ തണുത്ത വെള്ളത്തിൽ കുളിച്ചു കയറി ഇരുളിന്റെ മാറിൽ ചൂടേറ്റു പിന്നേയും കിടന്നുറങ്ങി.

അദ്ദേഹത്തിന്റെ ലക്ഷ്യങ്ങളുള്ള യാത്ര എന്ന ശൂന്യമായ ഇൻബോക്സുകളെ നോക്കി മരവിപ്പ് അനുഭവപ്പെട്ട് കാത്തിരിയ്ക്കുമെങ്കിലും..
ലക്ഷ്യങ്ങളില്ലാതെ അലക്ഷ്യമായി അലയുന്ന അദ്ദേഹത്തെ സങ്കൽപ്പിയ്ക്കുവാനാവാതെ തളർന്ന ഹൃദയത്തോടെ പല സൈറ്റുകളിലും പാദങ്ങൾ അലയുകയുണ്ടായി..!

ആദ്ദേഹത്തിന്റെ യാത്രാ വിവരണങ്ങൾ ഇൻബോക്സിൽ തന്നേയും കാത്ത് കെട്ടി കിടക്കുന്നുണ്ടായിരിയ്ക്കാം എന്ന് വെറുതനേ മോഹിച്ച്‌ പിന്നെ പിന്നെ ഇൻബോക്സ്‌ തുറക്കാതായി..
നാളുകൾക്കു ശേഷം ഒന്നെങ്കിലും കണ്ടെടുക്കുന്ന സുഖം നൽകില്ലല്ലൊ എന്നും നൽകുന്ന ശൂന്യതയുടെ വേദന..!

നടു വേദന, കാൽക്കഴച്ചൽ, വിരൽത്തുമ്പുകളിലെ തരിപ്പ്‌..
വാത രോഗങ്ങളുടെ അകമ്പടികൾ..
പാരമ്പര്യാവകാശമായി സ്വന്തമാക്കി കൊണ്ടിരിയ്ക്കുന്ന ദീനങ്ങൾ..
അമർഷങ്ങളും കാൽപെരുമാറ്റങ്ങളും ഭയപ്പാടുണ്ടാക്കുന്ന അവസ്സ്ഥകൾ..
ഇനി വയ്യ...

നാളുകൾക്കു മുന്നെ അവസാനായി തുറന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ ഇൻബോക്സിലേയ്ക്ക്‌ വ്യർത്ഥബോധത്തോടെ മറുപടി ടൈപ്പ്‌ ചെയ്തു...

"ദിനം പ്രതി എന്റെ സൗന്ദര്യം വർദ്ധിച്ചു വരുന്നു എന്ന് ഞാൻ മനസ്സിലാക്കുന്നു..
വൈരൂപ്യത്തിലെത്താൻ മാന്ത്രികന്റെ ഉൾക്കണ്ണെന്ന പോലുള്ള ഇയാളുടെ ദൃഷ്ടികൾ ഒരിയ്ക്കലും അനുവദിച്ചിട്ടില്ലല്ലൊ..
അവശതകളും നിരാശകളും അണപ്പൊട്ടിയൊഴുകുന്ന രാത്രികളിൽ,
ഇൻബോക്സിലെ വെളുത്ത പതു പതുത്ത കോസടിയിൽ കിടത്തി നനുത്ത രോമങ്ങളുള്ള ബലിഷ്ഠ കരങ്ങളാൽ എന്നെ വലിഞ്ഞ് മുറുക്കുമ്പോഴും ,
വെളുത്ത വരകൾ കോറിയ അടിവയറ്റിൽ തലോടി അച്ഛന്റെ കുഞ്ഞോമനയെ നെഞ്ചോട്‌ ചേർത്ത്‌ ഉറക്കുമ്പോഴും,
ഇയാൾ നൽകിയിരുന്ന ചുടുചുംബനങ്ങൾ നഷ്ടബോധമാണു എന്നിൽ ഉണർത്തിയിരുന്നത്‌..
യാഥാർത്ഥ്യം നിഴലുകളില്ലാതെ കണ്മുന്നിൽ മഞ്ചാടി കുരുക്കളെ പോലെ ചിതറിയോടുമ്പോൾ അലക്ഷ്യമായ തിരിഞ്ഞു നടത്തം ഞാൻ ആഗ്രഹിച്ചിരുന്നില്ല..
ഒരു മാന്ത്രിക ശക്തിയാൽ ഞാൻ നിന്നെ അനുഗമിയ്ക്കുവാൻ ആഗ്രഹിച്ചു പോയി..
അവധൂത ജന്മമേ...
ഞാൻ ആഗ്രഹിയ്ക്കുന്നു നിന്നോടുത്തുള്ള അവസാന യാത്രയ്ക്ക്‌..
അരുത്‌ എന്നെന്നെ വിലക്കരുത്‌..
ഞാൻ യാത്രയ്ക്കുള്ള തയ്യാറെടുപ്പിലാണ്..

മൌസ്‌  ജീമെയിലിന്റെ വലതു വശത്തേയ്ക്ക്‌ നീങ്ങി..
സൈൻ ഔട്ട്‌ ചെയ്ത്‌ ലാപ്ടോപ്പ്‌ ഷട്ട്‌ ഡൗൺ ചെയ്യുമ്പോൾ ,
കാത്തു കിടക്കാത്ത ഇൻബോക്സുകൾക്കായി ഇനിയൊരിയ്ക്കലും അവനെ സ്റ്റാർട്ട്‌ ചെയ്യുകയില്ലെന്ന് തീരുമാനിച്ചു..

പിന്നീടുള്ള കാത്തിരിപ്പുകൾ പുലരികളിൽ പടിപ്പുര വാതിൽ തള്ളി തുറന്നു വരുന്ന ഗോപിയേട്ടനും,
ചുവപ്പ്‌ കത്തിപ്പടരുന്ന സന്ധ്യകളിൽ പടിപ്പുര തള്ളി തുറന്നു വരുന്ന അദ്ദേഹത്തിന്റെ നിഴലിനും വേണ്ടി മാത്രമായി ..!

വ്യർത്ഥമാണീ മോഹം എന്നറിഞ്ഞിട്ടും...!